Μαζί με τις καρδερίνες και τα κοτσύφια που κάνουν φωλιά για τον χειμώνα ξεκινάμε το φετινό βιβλιο-ταξίδι με ένα μυθιστόρημα απλό που όμως θα φωλιάσει στην ψυχή σου.
Η Μαρία εγκαταλείπει το πατρικό της σπίτι και εγκαθίσταται στο κτήμα που της κληροδότησε ο πατέρας της καταμεσής του κάμπου. Δημιουργεί εκεί ένα φυτώριο με λουλούδια. Έχει για συντροφιά της τα ενδημικά πουλιά, που έχουν στήσει την αποικία τους πάνω σ’ έναν χιλιόχρονο πλάτανο, αλλά και τα αποδημητικά, που γυρνούν κοντά της κάθε χρόνο. Τους αργούς ρυθμούς της μοναχικής ζωής της έρχονται να διαταράξουν «Εκείνοι» -οι μετανάστες που εργάζονται στις καλλιέργειες των αδελφών της σε συνθήκες δουλείας. Ο φόβος για τον ξένο, τον αλλογενή, την κρατάει σε απόσταση ασφαλείας. Μέχρι που ένας από «Εκείνους» διαβαίνει το νοητό σύνορο.
Είναι ο Νιζάμ ο Ροχίνγκια. Ισορροπεί στους ώμους του ένα ραβδί, απ’ όπου κρέμονται φωλιές για τα πουλιά του δέντρου. Ο χειμώνας πλησιάζει δριμύς, και ο Νιζάμ νοιάζεται για τα πουλιά όσο και η Μαρία. Μέσα από την αγάπη και τη γνώση τους για τα πετούμενα του ουρανού, θα καταφέρουν να επικοινωνήσουν βαθιά, γκρεμίζοντας χωρίζουν. Ένα βιβλίο για τους ενδημικούς και αποδημητικούς όλα τα σύνορα που τους χωρίζουν ανθρώπους, που σαν τα πουλιά ψάχνουν να βρουν ασφαλές καταφύγιο, πάντα απάτριδες και πάντα κυνηγημένοι. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Οι περιγραφές της φύσης και των πουλιών είναι ένα όμορφο ταξίδι στην ύπαιθρο με την συγγραφέα σε ρόλο ερευνητή με γνώσεις και καλαισθησία να προσδίδει στο ανάγνωσμα μία δόση δοκιμίου. Το τοπίο φωτίζεται από τις φωνές των πουλιών παρομοιάζοντας τις κρυφές ελπίδες των ανθρώπων.
Η συγγραφέας σε πρώτο πλάνο προσπαθεί να δώσει στη Μαρία το χώρο που χρειάζεται για να απαγκιστρωθεί από το πληγωμένο παρελθόν της. Ονειροπόλα και συναισθηματική βρίσκει καταφύγιο στα πουλιά. Μαθαίνει για αυτά, μιμείται τη γλώσσα τους για να μπορεί να τους μιλά και φτιάχνει τις φωλιές τους. Από την άλλη “Εκείνοι” ψάχνουν καταφύγιο για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Οι πληγές τους χαραγμένες σωματικά και ψυχικά. Τα πουλιά γίνονται ο συνδετικός κρίκος ενός προσφυγικού καταυλισμού και μιας πληγωμένης ψυχής. Η διχασμένη Μαρία κρατά αποστάσεις ώσπου βλέπει με τα μάτια της την εκμετάλλευση του ανθρώπου που όχι μόνο αιχμαλωτίζει, μα καταβροχθίζει ζωντανούς, στο τέλος εξαφανίζοντας κάθε ελπίδα για επιβίωση των ξένων αυτών ανθρώπων. Η γνωριμία, η συμβίωση η διαδρομή ως την αποδοχή λειτουργεί λυτρωτικά. Τα μυστικά γίνονται κοινές αναμνήσεις και οι ζωές που μέχρι πριν ορίζονταν διαφορετικές στο τέλος φάνταζαν όνειρα και ελπίδες στον ίδιο δρόμο. Είναι αρκετή η στοργή και η συμπόνια ώστε να μαλακώσουν οι καρδιές των συγγενών της Μαρίας; Πως θα έρθει η εξιλέωση;
«Με Εκείνους που γίνονται εμείς ανακαλύπτω τον εαυτό μου. Αυτό συμβαίνει όταν σου μιλώ και σου μεταφέρω τις ιστορίες τους. Όταν μιλώ με τον Νιζάμ είναι σαν να κάνω κουβέντα με την ψυχή μου. Σε αυτό το πουθενά συναντηθήκαμε. Πέταξε εκείνος πέταξα και γω και βρεθήκαμε πάνω στο δένδρο με τις φωλιές».
Μια σοβαρή πλημμύρα θα γεννήσει νέα συναισθήματα θα δώσει απαντήσεις και θα ξεκαθαρίσει το τοπίο. Έτσι δεν γίνεται συνήθως..
Ποτάμι, νερό, ουρανός, ήλιος, δένδρο, πουλί, θάλασσα, λέξεις λέμε μόνες, όλα λέξεις, κόσμος (είπε ο Νιζάμ).
Πόσο όμορφα ορίζεται ο κόσμος σε τόσο απλές λέξεις.
Lina's Cosmos 