Σε περιμένω…
Δεν είναι Αύγουστος πια·
μα φορώ ακόμη το γαλάζιο φόρεμα.
Το έχω στρώσει σε αναρριχώμενους κισσούς,
κάτω από τη μεγάλη σκιά μιας άγριας καστανιάς.
Κάπου εκεί θα ανταμώσουμε
Και θα ‘ναι πρώτη Σεπτέμβρη.
Ακούγοντας τον επαναστάτη τζίτζικα,
αδικημένο από τη Δημιουργία
να σιγοτραγουδά το τελευταίο του τραγούδι.
Λίνα Κοσμοπούλου
