Μακάβριο θυμίαμα μοιάζει
που μυρίζει πένθος αλόγιστο,
ένα πλήθος που κάθεται με ραθυμία
κάτι σαν αλλοιωμένο προσάναμμα στέκει
να κοιτά μια ζωή πλέον τυλιγμένη στις φλόγες.
Δεν υπάρχει ποίηση στον αφανισμό.
Μόνο βουβή νοσταλγία
για τον ίσκιο που χάνεις.
Ένα θέαμα από κάρβουνο στάχτη και καπνό,
γραμμένο με πληγές στα δέρματα που σπαράζουν
το σωτήριο τέλος του εξοντωτικού διωγμού τους.
Μια βεβαιότητα πως το πολύ που πήρες
πίσω δεν το έδωσες σαν να ήπιες
της προσπάθειας το νερό, που ήταν λίγο
Λίνα Κ.
Lina's Cosmos 