Να κάτι που θυμάμαι από εσένα
τα post it στην πόρτα του ψυγείου.
Μου υπενθύμιζαν την ύπαρξη μου
σε μια σειρά από εντολές που εσύ
μου έδινες.
Ακολουθούσα πιστά τις εντολές
σαν αινίγματα σε κυνήγι θησαυρού.
Που οδηγούσε; με ρώταγε ο εαυτός μου,
«Στην ευτυχία σου» μου απαντούσα
Όχι στην δική μου, μου έλεγε ο καθρέφτης
Στη δική σου. Την έπιανα νόμιζα για λίγο, τόσο κοντά ήμουν
σαν το τελευταίο αχνό φως του ήλιου
έκανα να το πιάσω με τα χέρια μου αλλά πάλι νύχτωνε.
και το παιχνίδι ξανάρχιζε με ίδιο λάφυρο
μα πάλι ο χαμένος ήμουν εγώ.
Ως που μια μέρα ξέχασα κατα λάθος μία εντολή.
έχασα την ροή και βγήκα εκτός παιχνιδιού.
Μάλλον λιγόστεψαν οι ευκαιρίες
και στέρησα όλες μου τις ζωές από την προσπάθεια.
Λ. Κ.
Lina's Cosmos 