World Poetry Day

Παγκόσμια ημέρα ποίησης…

 Οι νεότεροι ποιητές παίρνοντας τη δάδα αυτής της εκφραστικής φλόγας από τους παλιότερους, σε μια διαδρομή που δεν έχει τέλος· έρχονται να μας θυμίσουν πως μέσα στο φιάσκο της καθημερινότητας υπάρχουν ακόμα. Στοχαστικοί και ονειροπόλοι όπως παλιά μα και συγκεντρωμένοι διότι τούτη η ζωή η σύντομη δεν επιτρέπει λυρισμούς. Όπως έγραψε και ο αείμνηστος Κώστας Καρυωτάκης: «σωροί χαρτιών, έγνοιες μικρές και λύπες άθλιες με περιμένατε όπως πάντα. Μόνο είδα, φεύγοντας το πρωί στην πόρτα μου τουλίπες ρόδα και γυρίζοντας έκοψα μια γιρλάντα» μήπως τελικά «η ποίηση είναι το καταφύγιο που φρονούμε;».
Σαν εραστές της στήνουμε κρυφό χορό σε μυστικές επαφές ενσυνείδητης και ασυνείδητης έκφρασης των συναισθημάτων μας ψάχνοντας το ποίημα που θα ανατρέψει το εγώ μας και θα ταυτιστεί με τη ζωή μας. Έτσι για να νιώθουμε πως ανήκουμε κάπου…

  Βρέθηκα πρόσφατα στην βράβευση της δασκάλας μου πια, της λέσχης ανάγνωσης Κυρίας Κωστοπούλου για την εθελοντική προσφορά και το πολυετές έργο της στους δήμους δυτικής Αττικής. Ακολούθησε η παρουσίαση του βιβλίου της «εθελόντριες ώρες» που είχα την ευκαιρία να διαβάσω κάτι μήνες πριν, όταν την πρωτογνώρισα. Στις εθελόντριες ώρες της η Νάγια Κωστοπούλου δημιούργησε αυτό το βιβλίο. Μια ποιητική ανθολογία μιας περιπλανώμενης ψυχής που αναζητά συνεχώς «το επόμενο ποίημα σαν επιφώνημα ζωής» όπως αναφέρει στη διαδικτυακή της ανθολογία ημερολόγια καιρού. Ποιήματα νοσταλγικά, άλλοτε μικρά κρατώντας κάπως την ιαπωνική μορφή του χαϊκού, με τόσο συμπτυγμένα συναισθήματα. Οι λέξεις είναι ακριβείς και προσεγμένες. Καθαρή σκέψη με ξεκάθαρη συχνά συνομιλία με αόρατα υπαρκτά πρόσωπα δημιουργώντας μια συνεχή εναλλαγή ρόλων και ταύτιση συναισθημάτων. Μέσα στη σκιά του κάθε στίχου και μια πτυχή της ζωής της που γενναιόδωρα μας ανοίγει την πόρτα για να εισχωρήσουμε σαν επισκέπτες. Όχι κρυφά μα με κεριά αναμμένα, χωρίς φόβο· άλλωστε πως να τρομάξουμε το αστείρευτο δημιουργικό της ταλέντο;

Κλείνοντας με τα δικά της λόγια …
Δεν είμαι ποιητής…
Οι λέξεις με πηγαίνουν μακριά…
Σαν ευγενής άνεμος προσυπογράφουν τις σκέψεις μου,
Στέκομαι παράμερα σχεδιάζοντας το πρότυπο»
Εγώ το «ημιτελές πρωτότυπο»
Ακολουθώ το αμετακίνητο αντίο
Στριμώχνοντας την άβυσσο στις εθελόντριες ώρες.
Ποίημα: Αντίο στις Εθελόντριες ώρες.

 Και εμείς σαν αναγνώστες το μόνο που ευχόμαστε είναι να αργήσει να μας το πει το αντίο ως λέσχη και να συνεχίζει αυτό το όμορφο ταξίδι της στο κόσμο της ποίησης. Στις επόμενες εθελόντριες δημιουργικές της ώρες…

Υ.Γ Για την ποίηση και μόνον…