Ένα κόκκινο εμαγιέ τσουκάλι, ένα σκεύος παλιό, ένα δώρο ήταν η αφορμή να ξυπνήσουν αναμνήσεις για την ιστορία μιας ιδιαίτερης προσωπικότητας, μιας δυναμικής γυναίκας, ένα ανήσυχο πνεύμα με μια πολυτάραχη ζωή.
Όσοι την γνώρισαν γεύτηκαν κοντά της μια μερίδα αιωνιότητας.
Η ιστορία της έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς αποτυπώνει σ’ένα βαθμό κοινωνικές καταβολές και πολιτικά πιστεύω μιας άλλης εποχής. Η συγγραφέας είχε την τύχει να γνωρίσει την ηρωίδα της από κοντά όταν ήταν μικρή καθώς ο πατέρας της, Μιχάλης Μαθιουδάκης ήταν φίλος με την μεταφράστρια.
Μια νουβέλα για ένα ξεχασμένο πρόσωπο των ελληνικών γραμμάτων, Στέλλα Βουρδουμπά, μια καλοαναθρεμένη κόρη, μια τολμηρή γυνάικα που διεκδικεί την αγάπη και σε αντίξοους καιρούς καταφέρνει ν’αποκτήσει ξεχωριστή υπόσταση (από το οπισθόφυλλο).
Η κα. Μαθιουδάκη χρησιμοποιεί απλή γλώσσα, σ’ένα ευανάγνωστο αφήγημα που σε κάνει να συμμετέχεις σε μια μοναδική ιστορία ζωής, μια ζωή διπλής όψεως δημόσιας και ιδιωτικής, αλλά και μιας άλλης, μιας μυστικής που κτίζουμε πάνω σε ζωτικά ψεύδη και καταλήγουν συχνά να γίνονται η μόνη αλήθεια μας.
Το βιβλίο είναι πολυπρόσωπο, χωρίζεται σε τρεις αφηγήσεις. Ξεκινώντας από τον Μιχάλη και πατέρα της συγγραφέως, προχωρώντας με την Μαρία, δασκάλα και πιστή ακόλουθο της Στέλλας και κλείνει με την ίδια την μεταφράστρια. Η παρουσία των αφηγητών είναι διακριτική, σαν υπεύθυνο φωτισμού σε σκηνικό διάκοσμο που αλλάζει καθώς η Στέλλα ξεκινά να συνδιαλέγεται με τον κόσμο των βιβλίων από το Παρίσι και τα χρόνια του Μεσοπολέμου έως και τη μεταπολεμική Ελλάδα. Ο αφηγηματικός λόγος διανθίζεται συχνά από εμβόλιμα αποσπάσματα συγγραφικών κειμένων. Σαν μια αισθητική παρέμβαση που δεν έχει ως στόχο τη γλαφυρότητα της αφήγησης αλλά να μας παρασύρει, πράγμα που καταφέρνει αβίαστα, στον κόσμο της Στέλλας. Φυλλομετρώντας ζωντανεύουν οι γειτονιές που περπάτησε, οι εποχές που έζησε, οι συγγραφείς που αγάπησε μα κυρίως ένα ανυπάκουο μυαλό και μια καρδιά που θυμόταν μόνο χαμένους παραδείσους. Το βιβλίο κατά τη γνώμη μου αποτελεί ένα σπουδαίο εγχείρημα της κα Μαθιουδάκη να δώσει λόγο στους μεταφραστές, αυτά τα άγνωστα αφώτιστα πρόσωπα που ανα τους αιώνες με κόπο και σκληρή δουλειά διαδίδουν πνευματικά δημιουργήματα λογοτεχνίας. Όμως οι περισσότεροι φέυγουν στη λήθη. Ποιος θα ξεχάσει τον Αλιόδα, τον Πιερ Μπεζούκωφ, τη μαντάμ Μποβαρύ, τον Γιάννη Αγιάνη, εμάς όμως τους γραφιάδες; (σελ 172)
Δανείζομαι λόγια του δημιουργού και κλείνω με το άγραφο κεφάλαιο « Μια μέρα είδα τον εαυτό μου σαν ένα δοχείο λέξεων, δοχείο ερωτικό. Ήμουν εγώ η μία και μοναδική λέξη που βρεχόταν από τους χυμούς της αγάπης που το σώμα μου δεν χόρτασε.» «Ένα δοχείο απελευθερωμένο από τις επιθυμίες του σώματος και από τα δεσμά της πραγματικότητας» .
Ένα δοχείο συναισθημάτων και αναμνήσεων, υπαρξιακό και διάφανο. Το σώμα ερωτικό είναι ένα βιβλίο που κάθε άλλο παρά σκονισμένο σε μια αποθήκη δεν πρέπει να μένει.
Συγχαρητήρια στη δημιουργό και καλή μας ανάγνωση.
Λέσχη Ανάγνωσης
Lina's Cosmos 