Από το οπισθόφυλλο: Ό κύριος Βάγιος λοιπόν το πήρε απόφαση από κάποια στιγμή και μετά ότι αυτό που δεν είχε ήταν μαγαζί. Ήταν μια αλάνα για τις μανούβρες αυτών που είχαν κάνει λάθος στη στροφή. Και έτσι επέστρεψε σε εκείνη τη φάση που δεν ανασηκωνόταν από την καρέκλα του. Παρακολουθούσε τα αυτοκίνητα να έρχονται και να φεύγουν, όπως κάτι γριές σε αυτά τα σπίτια που περνάει από μέσα από το χωριό η Εθνική Οδός, που κάθονται όλο το απόγευμα σε μια καρέκλα μες στο δρόμο και μετράνε αποβλακωμένες αυτοκίνητα να περνάνε το ένα με το άλλο. Με τον καιρό αποθρασύνονται κιόλας, η καρέκλα προχωράει ακάθεκτη και μουλωχτή προς τη μέση του δρόμου, με μια μακαριότητα που τη συναντάς μόνο σε κάτι σκυλιά που κάνουν σιέστα πάνω στη διαχωριστική λωρίδα. Κάπως έτσι είχε εξελιχθεί η κατάσταση, γιατί η γριά με την καρέκλα στο χωριό ήταν ένας ατάραχος και βλοσυρός μάρτυρας της διάλυσης της ησυχίας της.
Εκδόσεις μελάνι, συγγραφέας Κωνσταντίνος Πούλης.
Έτσι και ο κυρ-Βάγιος, αποφάσισε πια σε αυτή τη φάση της ζωής του ότι δεν είναι προορισμένος να πουλήσει καρέκλες, ήταν ένας άνθρωπος που η ζωή τον πέταξε σε λάθος οικόπεδο. Και έτσι έφτιαξε ένα πολύ ωραίο επαρχιακό πάρκινγκ, στο οποίο τα αυτοκίνητα δεν πάρκαραν, αλλά έκαναν αυτή τη μανούβρα της λάθος στροφής.
Ιστορίες μικρής φόρμας, με ζωηρούς ήρωες, σε καλοστημένες κωμικοτραγικές καταστάσεις. Ο συγγραφέας σε κείμενα γεμάτα «δασείες και περισπωμένες» χρωματίζει με χιούμορ τους χαρακτήρες του. Καθημερινά πρόσωπα με αναζητήσεις υπαρξιακές, σκέψεις σκοτεινές με φοβίες και παράδοξα. Η αφήγηση είναι χωρίς φίλτρα και ωραιοποιήσεις σε γλώσσα κατανοητή χωρίς δεύτερη ανάγνωση. Ο συγγραφέας αναζητά τις αδυναμίες και τις παθογένειες στις ιστορίες του. «Οι ήρωες των ιστοριών μου είναι συχνά άνθρωποι που συμφιλιώθηκαν με μια ιδιόρρυθμη μοίρα.» (από το χώρος για μανούβρα). Οι ήρωες του Πούλη συμβιβάζονται στην ανυπαρξία τους, ή αφήνονται όπως στο «όταν η ζωή τους δίνει λεμόνια» Κάποιοι έζησαν στην απόλυτη μοναξιά, όπου βρίσκεσαι σε ένα μέρος με πάρα πολλά αντικείμενα και χωρίς κανένα άνθρωπο να μοιραστείς μια παρεξήγηση, λίγο φανατισμό ή λίγη αγάπη (από τον άνθρωπο του ΙΚΕΑ). Όπως και να τους δεις, ξαφνικά αισιόδοξους, να πετσοκόβονται για να γλιτώσουν τη διάσπαση προσοχής (στο μια λίβρα από τη σάρκα του), να ομολογούν, να νιώθουν ενοχές. Είναι διαφανείς, χαρτογραφούνται , θες να τους πιείς γουλιά γουλιά και να τελειώσεις το ποτήρι.
Καλή ανάγνωση και καλό μήνα!
Lina's Cosmos 