Σε περιμένω... Δεν είναι Αύγουστος πια· μα φορώ ακόμη το γαλάζιο φόρεμα. Το έχω στρώσει σε αναρριχώμενους κισσούς, κάτω από τη μεγάλη σκιά μιας άγριας καστανιάς. Κάπου εκεί θα ανταμώσουμε Και θα 'ναι πρώτη Σεπτέμβρη. Ακούγοντας τον επαναστάτη τζίτζικα, αδικημένο από τη Δημιουργία να σιγοτραγουδά το τελευταίο του τραγούδι. Λίνα Κοσμοπούλου
Ετικέτα: ποίηση
Φτιάχνοντας εκκρεμότητες
Σε ημερολόγιο μικρό, που συναντάς το μέλλον Μια εκκρεμότητα μικρή, φτιάχνω χωρίς να θέλω. ... Χωρίς να ξέρω αν μπορώ· αν θέλω, αν θα να πετύχω Την εκκρεμότητα κρατώ και γράφω και στον τοίχο. ... Την κάθε εκκρεμότητα, θα κάνω για κλεψύδρα Στο χρόνο του θανάτου μου, θα στήσω μια παγίδα. ... Κάθε κλεψύδρα που… Continue reading Φτιάχνοντας εκκρεμότητες
Evening thoughts
Μια πρόγευση του έρωτα Εμπόλεμη ζώνη τα ερωτευμένα δάχτυλα. Νύχια και δόντια που ακονίζονται ανάμεσα σε λόγια απόλυτης υποταγής. Παραδομένο στα σκεπάσματα το εγώ για χρόνια μάχεται ζητώντας κάθαρση ψυχής. Ηττημένοι και οι δυο μπροστά στο παντοδύναμο όπλο του πάθους. Σαν φαντασμένοι στρατιώτες σε πόλεμο που έχουμε ήδη χάσει με λάφυρα γυρνάμε πίσω κρατώντας τη… Continue reading Evening thoughts
