ο ταχυδρόμος

Ο Γιώργος Παπαδάκης μας ταξιδεύει στην μεταπολεμική Κρήτη, με το κρατικό βραβείο (2019) για το μυθιστόρημα του «ο ταχυδρόμος»

Από το οπισθόφυλλο : Ο Ήρωας του βιβλίου ένας ταπεινός ταχυδρόμος, αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο την ιστορία του, που διαδραματίζεται σε μια ορεινή κοινότητα της Κρήτης. Ευαίσθητος παρατηρητής μια σκληρής πραγματικότητας, ο ταχυδρόμος άγεται και φέρεται από την κοινωνία, από προξενιά με πλεκτάνες, από ατελέσφορες αγάπες, τέλος από έναν έγγαμο βίο με πολλά μυστικά και ψέματα.-ώσπου κάποτε αφυπνίζεται και γίνεται ο ίδιος δράστης οδηγώντας την αφήγηση στην πλήρη ανατροπή της πλοκής και εκτινάσσοντας την προς τη δραματική κάθαρση.

Ο συγγραφέας μέσα από το μυθιστόρημα αγγίζει δύο βασικά σημεία. Την ψυχική ασθένεια και το πως αντιμετωπίζονταν σαν στίγμα, μέσα από τις προκαταλήψεις και τις στερεοτυπικές αντιλήψεις της εποχής και φυσικά, μιας τόσο κλειστής κοινωνίας. Ακολούθως σαν δεύτερη πράξη βασικό σημείο είναι ο θάνατος. Όχι όμως αυτόν που προκαλεί αγωνία αλλά τον θάνατο της κάθαρσης. Ο ταχυδρόμος ζωντανεύει μια άλλη εποχή. Μια εποχή προξενιών, συνοικεσίων, εθίμων, που οι νύφες ερχόντανε σε επαφή με τους γαμπρούς την μέρα του γάμου τους. Επίσης μια μητριαρχική εποχή που η γυναικεία φιγούρα έχει τον λόγο στις αποφάσεις, επηρεάζει και οδηγεί τα γεγονότα. Και συνάμα μια βιωματικά σκληρή πραγματικότητα μιας κοινωνίας που διχάζει ως προς τον τρόπο που αντιμετωπίζει τις καταστάσεις. Μια εποχή που γεννά συγκρούσεις. Έτσι ο ήρωας έχοντας το καθήκον, σαν μια άλλη εσωτερικά δύναμη, πάλλεται με το συναίσθημα και κυριεύεται από μια αγάπη και ενός φορτίου ζωής που όπως αναφέρει ο ίδιος «το θέμα δεν είναι αν το έχω μετανιώσει αλλά γιατί είχα τόσο βαρύ φορτίο στη ζωή μου, ήταν τόσο βαρύ που δεν μπορούσα να το σηκώσω.

Ο ταχυδρόμος δεν μπορεί να καθρεπτιστεί στον περίγυρο του. Αυτός ο εύθραυστός κόσμος που υποτάχθηκε για να επιβιώσει όχι μοιρολατρικά αλλά στωικά με μια ευγένεια ψυχής ζητά τώρα το τέλος του. Εκείνος σαν ένας άλλος περαστικός της ζωής, επιθυμεί τον θάνατο καθώς νιώθει πως έτσι μόνο θα έλθει η λύτρωση για εκείνον.  «Ό κόσμος ήθελα να έχει άλλη όψη». Ή αγάπη να μην έχει εμπόδια»

Η περιγραφή των τοπίων χαρίζεται σαν μοναδικός πίνακας απλόχερα στον αναγνώστη, όπου του επιτρέπει να οσφριστεί τη μυρωδιά του τόπου αλλά και να συμπληρώσει σαν συν-δημιουργός, με το δικό του πινέλο όλη την ομορφιά του πράσινου και του γαλάζιου. Η γλώσσα του συγγραφέα είναι ιδιαιτέρως δουλεμένη υπάρχει μια αυστηρή επιλογή λέξεων χωρίς να ακολουθεί κάποιο μοτίβο απλά ρέει, γάργαρη και δροσιστική. Η γραφή στο πρώτο πρόσωπο προσδίδει στο κείμενο μία ρεαλιστική κίνηση και αγγίζει τα όρια του βιωματικού δράματος. Τέλος ο ταχυδρόμος του Παπαδάκη συγκινεί χωρίς τυμπανοκρουσίες μα ποδηλατώντας, κάτω από τον γαλανό ουρανό, κόντρα στον άνεμο, διασχίζοντας βουνά ώσπου να κρυφτεί, μόλις χαθεί ο ήλιος..