Μια γυναίκα απολογείται

Μια βασανισμένη ψυχή που καταδικάστηκε γιατί σκότωσε το βιαστή της, η Ελένη στέκεται στο δικαστήριο και παραθέτει την ιστορία της.

«Αν δεν τον σκότωνα θα με βίαζε. Εμένα την Ελένη όπως βιάζουν καθημερινά χιλιάδες γυναίκες που παγώνουν και δεν αντιδρούν. Ο φόβος σε παγώνει, είναι σαν να σβήνει ένα κερί μέσα σου, δεν μπορείς να δώσεις κίνηση στο σώμα σου όλα σου τα όργανα έχουν νεκρώσει».

Μια γυναίκα απολογείται είναι μια νουβέλα εμπνευσμένη από αληθινές μαρτυρίες κακοποιημένων γυναικών.  Γυναικών που κακοποιούνται πίσω από τις πόρτες του «καθαγιασμένου» οικογενειακού θεσμού, που θάβουν την επιθυμία τους για ζωή κάτω από μελανιασμένες στρώσεις δέρματος, που αντιμετωπίζουν το αδιέξοδο της δικαιοσύνης επειδή πάντα φταίνε που βιάζονται και δεν τις πιστεύουν ή που αμύνονται και τις τιμωρούν. Γυναίκες σε αέναη απολογία στο δικαστήριο της πατριαρχίας που αρθρώνουν τη φωνή τους ώστε να σταματήσει κάποτε η κοινωνία να αντιστρέφει τις ευθύνες και να ενοχοποιεί τα θύματα. (Από το οπισθόφυλλο).

Η συγγραφέας Μαρία Λούκα, κρατώντας μια γραμμή αφήγησης βασισμένη σε μια αληθινή ιστορία συμπυκνώνει σε αυτή ολόκληρη τη δημοσιογραφική της εμπειρία πάνω στα ζητήματα έμφυλης βίας, ζητήματα φύλου και σεξουαλικότητας.

Γραμμένη σε πρώτο πρόσωπο η ροή του βιβλίου είναι φορτισμένη και πως να μην είναι άλλωστε; Η ηρωίδα παλεύει ανάμεσα σε σκηνές συναισθηματικής και σωματικής βίας και στα μαραμένα της όνειρα. Μια ραγισμένη φιγούρα που αναζητά τη γαλήνη. Η αφήγηση είναι χειμαρρώδης με αντιθέσεις, ωραίο λεξιλόγιο και ωμές εκφράσεις. Η συγγραφέας δεν κάνει φασαρία, παραθέτει, νιώθει. Στο επίμετρο της, κάτω από το πέπλο της νουβέλας, καταγράφει τα ακόμη πιο δυσφορικά γεγονότα που αποτέλεσαν αφορμή για τούτη εδώ την ιστορία. Το γλωσσάρι έρχεται να ολοκληρώσει αυτό που έμοιαζε από την αρχή να είναι ο σκοπός του βιβλίου έστω και επώδυνα να ανοίξουν ουσιαστικές συζητήσεις γύρω από τα θέματα πατριαρχίας, εμφυλής βίας, γυναικοκτονίας και των ουσιαστικών φεμινιστικών διεκδικήσεων. Όχι στην δήθεν ενσυναίσθηση του διαδικύου.

«Πως θα δραπετεύσουμε από αυτόν το φόβο και τον κίνδυνο που κουβαλάμε σαν μια μικρή γυάλα ενόρασης όλες από τη γέννηση μας;» θα κλείσω με μια φράση του βιβλίου: Να σωθώ μαμά. Δεν σώθηκα. Σου ζητάω συγγνώμη για αυτό. Δεν είχα μάθει να το κάνω. Άσε που αυτός ο κόσμος δεν ανοίγει πολλές οδούς σωτηρίας σε γκρεμό βγάζει.

Ας σπάσουμε αυτή τη γυάλα για τη φίλη μας, την αδερφή μας, την κόρη μας..για εμάς..

Καλή ανάγνωση