Δεκατρία και μισό

«Δεκατρία και μισό» συγγραφέας Παναγιώτης Βούρος.

Η ζωή είναι οι ψυχές που έχασες και δεν ξέρεις πως να υπάρχεις όταν λείπουν. Η ζωή είναι ό,τι χάσαμε κι όχι ό,τι προφτάσαμε. Είμαι εκεί τώρα. Στα χοντρά εξυπηρετικά χαλίκια της παραλίας του Filoxenia αναπαύονται οι λαστιχένιες σαγιονάρες μου και τούτο το περιεχόμενο σε ένα πρόχειρο χαρτί. Κάτω απ΄ την άμμο των πρώτων θαλάσσιων δρασκελιών αναδύονται λασποβουρκωμένα τα όνειρα κι οι άνθρωποι μου. Λίγα. Λίγοι. Ούτε ένα χέρι στο μέτρημα.

Δεκατρία διηγήματα το συγγραφέα  Παναγιώτη Βούρου και ένας επίλογος αφιέρωση στη ρίζα του. Δεκατρείς ιδιαίτερες ιστορίες από Αθήνα, Μεσσηνία αλλά και άλλες περιοχές. Η δήλωση του τόπου σε κάθε ιστορία εξαρχής, χρωματίζει το πλάνο και σε ξεκουράζει από την περιπλάνηση.. Αφού αυτόματα αναγράφεται το πού της ιστορίας, τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνει ο πυκνός αφηγηματικός λόγος του συγγραφέα. Το κάθε διήγημα είναι διαφορετικό. Δεν είναι κοινότυπα όπως και οι ήρωες, αν και φαντάζουν καθημερινοί. Είναι ήρωες με γοητεία στις λεπτομέρειες. Εκεί στάθηκε και ο συγγραφέας λογικά, καθώς με αρμονία στο λόγο παραθέτει λεπτομέρειες όχι για να φουσκώσει το κείμενο του μα για να δείξει στον αναγνώστη τους λόγους που ασχολήθηκε μαζί τους. Φυλαγμένος και εκείνος κάπου ανάμεσα τους, δεν ξέρω αν τους έχει επινοήσει ή αν έχει συνδιαλλαγεί με εκείνους πάντως καταφέρνει και στραγγίζει την ουσιαστική σταγόνα της ύπαρξης τους σε λίγες σελίδες.

Όλα τα διηγήματα σβήνουν με έναν αποχαιρετισμό. Οι ήρωες αποχαιρετούν· ανθρώπους, καταστάσεις, την παλιά τους ζωή, το παρελθόν, τα νιάτα τους και ταυτόχρονα έμμεσα γίνεται και ένας απολογισμός. Ο μεγάλος απολογισμός της ίδιας της ζωής. Δεν θα τα έλεγα απαισιόδοξα όσο ρεαλιστικά. Ο συγγραφέας χειρίζεται άψογα την ελληνική γλώσσα και το λεξιλόγιο. Έχω καιρό να διαβάσω κάτι τόσο ιδιαίτερο και μόνο από αυτήν την άποψη. Ξεχώρισα τα «δυο αργοπορημένα γράμματα» αλλά νομίζω αγάπησα το «ο προς τα πάνω κύριος Όλιμας», το οποίο διακρίθηκε στον 1^ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Πεζογραφίας του λογοτεχνικού περιοδικού «ΚΕΦΑΛΟΣ»  Και θα κλείσω με κάτι από εκεί:

Έζησα αντιλόγους δυο σειρών να επικρατούν μιας τεκμηριωμένης μου ανάλυσης, με δόρυ τον χαρακτηρισμό της ως αερολογία, το ίδιο δευτερόλεπτο μάλιστα που πίστευα, πως κατέχω το κουμπί του χειρισμού τους. Έζησα άδειες καρέκλες στην ουσία μου, μα γέμισα αμφιθέατρα σε πασιφανείς επιφάνειες. Έζησα σαν τίποτα καθώς ζούσα για τα πάντα. Ήμουν κοντολογίς, το περιεχόμενο του επιδαπέδιου ως άνω κύκλου που έβλεπε τρύπες μέχρι τον επουράνιο τοιούτο. Ήμουν και έζησα δειλός. Κάπου εγώ δειλά θα ξαναρωτήσω εσείς;

Είμαι ο προς τα πάνω μέτριος κύριος Όλιμας. Όλοι μας…

Άλλες δημιουργίες του συγγραφέα είναι: ΟΙ ΠΛΕΙΣΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΚΟΙ; (2014) και Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΑΚΗ (2017).