ΠΩΣ ΠΑΝΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ

Η λέσχη ανάγνωσης υποδέχτηκε τον συγγραφέα Θάνο
Κάππα για να παρουσιάσει το βιβλίο του: «πως πάνε τα πράγματα;».

-Πως πάνε τα πράγματα λοιπόν; Πάνε δεν πάνε και
αυτά, Πως να πάνε; Μάλλον είναι αυτό το νεύμα όπως μας είπε και ο συγγραφέας,
το νεύμα της απάντησής χωρίς λόγια, που τα μάτια λένε ότι νιώθουν ανάλογα με τη
φάση που είμαστε. Τα μάτια, διότι με τη μάσκα δε φαίνεται και οτιδήποτε άλλο.
Θα πω μόνο για την αίσθηση οικειότητας που όλοι νιώσαμε στη συνομιλία μας και
πως ο συμπαθέστατος Κυρίος Κάππας απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις χωρίς να βαρυγκωμήσει.

Λίγα λόγια

Τα διηγήματα του Θάνου Κάππα προσδίδουν μια μετέωρη μελαγχολία. Ο διηγηματογράφος μέσα από μικρές φορτισμένες εξομολογήσεις συνθέτει τους χαρακτήρες των Μικρο- ηρώων (λόγω σύντομης εμφάνισης).
Καλοσχηματισμένοι, απλοί, καθημερινοί, χωρίς συγκεκριμένο πρόσωπο, το οποίο τους δίνει την δυνατότητα να ταυτιστούν με κάποιο οικείο βλέμμα. Τα θέματα που τους απασχολούν είναι βιωματικά, κοινωνικά, σχέσεων, προβλήματα του ψυχολόγου που λύνονται με μια συζήτηση γύρω από το εγώ μας. Δυσκαμψίες της ζωής, μια εσωτερική ασφυξία του μικρόκοσμού τους. Ένα κυνήγι διάψευσης όπως μας είπε και ο ίδιος ο συγγραφέας. Ο άνθρωπος επιδιώκει στη ζωή την επικοινωνία: τη σύνδεση σε όποια μορφή και αν έρχεται: φιλική, ερωτική, μιας ομάδας μα αυτό που απλόχερα τελικά μας προσφέρεται είναι η διάψευση.

Το δεκανίκι της μοναξιάς των ηρώων μοιάζει να είναι ο εσωτερικός τους θρήνος, αναμνήσεις από το παρελθόν πλέκονται με τις ρωγμές του παρόντος και τα απραγματοποίητα όνειρα, όλα δείχνουν να μην υπάρχει σημάδι διαφυγής. Έτσι οι ήρωες μας που προσπαθούν να ενσωματωθούν στους ρόλους που τους έχουν αναθέσει, σε κάποιο ταξίδι, σε μια θάλασσα που τους παραλύει και τους ξανά-βαφτίζει φτάνουν με μια απλή κίνηση απόδρασης να βγαίνουν από το χαοτικό εγώ τους. Αν και αυτούσιο το κάθε διήγημα αποτελεί έναν εσωτερικό μονόλογο παρόλα αυτά, όλοι οι ήρωες δείχνουν να συντονίζονται στην ίδια συναισθηματική τροχιά. Σαν να συνδέονται όλα τα διηγήματα σε μια μεγάλη ιστορία, μια θεατρική παράσταση που ο σκηνοθέτης συγγραφέας επιβάλλει στον ήρωα-ηθοποιό να βγει μπροστά να πει τον μονόλογο του. Εξαιρώντας σε κάποιο βαθμό το τελευταίο διήγημα «η δική μου μέρα» που αποτελεί τον γλυκό επίλογο του βιβλίου, ο εσωτερικός μονόλογος της νεαρής ηρωίδας πριν ξεκινήσει το ταξίδι της δικής της διάψευσης.

Η ροή των ιστοριών βηματίζει άνετα με το λεξιλόγιο το οποίο προσδιορίζεται και με τον ήρωα εξομολογητή. Γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, απλό μα ζωηρό όπως πρέπει να είναι μια εξομολόγηση. Επίσης άνετα τα φύλα εναλλάσσονται, από άνδρα σε γυναίκα, με μια ευκολία τόσο αληθινή που είναι αναμφισβήτητα αξιοσημείωτο.

Στις ζωές των ηρώων του συγγραφέα μπορείς να ταυτιστείς, αυτό είναι νομίζω που κάνει το βιβλίο ξεχωριστό. Σαν να κοιτάς τον δικό σου καθρέπτη και να αναρωτιέσαι:

Πως πάνε τα πράγματα;