Περπατήτης

Είναι αραιοί περπατητές των βουνών. Όμως μέσα στο πράσινο, στον ουρανό, στα σύννεφα γίνονται ένα. ‘Ολοι νοιάζονται γι’ αυτό που βλέπουν, γι’ αυτό που αναπνέουν. Ας το κρατήσουμε καθαρό! (σελιδοδείκτης, Πατάκη)

Θα τον συναντήσεις στα απόκρημνα βράχια που εισχωρούν σε γαλαζοπράσινα νερά. Ίσως πάλι να τον δεις σε ένα πυκνό δάσος από έλατα. Ο γνήσιος περπατητής της φύσης έχει χρόνο να αφουγκραστεί τη μουσική των δένδρων. Για εκείνον κάθε θρόισμα των φύλλων είναι μια συγχορδία. Σερβίρει το φαγητό του στις σκιές, γνωρίζει τους ήχους των πουλιών και συνομιλεί μαζί τους. Σέβεται τα ζώα και το περιβάλλον τους· άλλωστε αυτό δεν είναι το σπίτι του, αυτός είναι απλά ένας περπατητής. Κανένας θόρυβος δεν τον φοβίζει, κινείται πλάι του σιμά του, ψάχνει να τον γνωρίσει. Δεν είναι ηλιοκαμένος, μα γεμάτος υγεία. Δε χρωστάει αλλά και δεν έχει. Ίσως να χρωστά λίγα ψίχουλα, μα θα τα αφήσει στην επόμενη στάση του, στους επόμενους φτερωτούς φίλους που θα συναντήσει. Αποσκευές; όχι πολλές. Πρέπει να μην έχεις βάρος για να φτάσεις να προσκυνήσεις στην κορυφή. Τα λουλούδια δεν τα γνωρίζει όλα μα θα σκύψει να μάθει τα μυστικά τους. Το δρόμο δεν είναι σίγουρος πως τον ξέρει, τα μάτια του θα φτάνουν πρώτα και ύστερα εκείνος θα τα ακολουθεί με αγιοσύνη. Θα περνά τα φυτεμένα χωράφια και θα στέκεται στα αφύτευτα. Τα ξέφωτα δεν τα θέλει, στην δροσιά των πεύκων θα ξεκουράζεται. Και όταν η νύχτα φτάνει και το σκοτάδι ζώνει τον γαλανό ουρανό θα αναρριχάται στα πιο ψηλά κλαδιά για να δει τη συνέχεια του ταξιδιού του. Δεν τρώει ποτέ άγουρα φρούτα, δεν έχουν συμπληρώσει τον κύκλο τους, τα γόνιμα θα τα μοιραστεί. Κουβαλά ένα βιβλίο που δεν έχει διαβάσει ολόκληρο, ο ήρωας του έχει ξεθωριάσει πια. Στις βουνοπλαγιές τις σκεπασμένες με χαμηλή βλάστηση, που ο δρόμος φαντάζει πιο μακρύς αργοπορεί ηθελημένα. Γίνεται χορός, πομπός και δέκτης της δικής του φωνής. Συνήθως τον συνεφέρνει ένα ήχος, κάποια ρέματα που χωρίζουν την πράσινη κοιλάδα. Κάποιες φορές νομίζει πως τον καταπίνουν εκείνα τα ρέματα και μαζί φτάνουν σε κάποια θάλασσα που ο ίδιος δεν  έχει δει ακόμα ενώ άλλες όταν δείχνουν χορτασμένα μετουσιώνονται σε λίμνες εκεί απλά θέλει να καθρεπτίσει το πρόσωπο του. Τότε εκεί κοντά στο νερό είναι που ξεκινά να ψάχνει συνοδοιπόρους.

Τους βλέπει ξαπλωμένους αναπαυτικά σε κάποιο μουντό βουνό με παράξενο σχήμα και κάποιους που ανηφορίζουν πιο ψηλά από εκείνον νιώθει να προπορεύεται η ανάσα τους. Πιάνουν κουβέντα, ο αέρας τότε κοπάζει εντελώς, ένα σύννεφο στο σχήμα του άπειρου σκύβει και τους ψιθυρίζει πως είναι η ώρα να φύγουμε. Ο περπατητής γνωρίζει τον όμοιό του. Αν θα γυρίσει πίσω; αυτό δεν το ξέρει, δεν έχει μάτια στην πλάτη.

Να γινόμουν για λίγο γνήσιος περπατητής…

By linascosmos.