Κόμπο τον κόμπο

Η αναγνωστική χρονιά της λέσχης ανάγνωσης ξεκινησε με το βιβλίο της συγγραφέος Δήμητρα Λουκά «Κόμπο τον Κόμπο».

Μέσα από τις άδυτες σχισμές του παρελθόντος ξεπροβάλλει το πορτρέτο μιας άλλης κοινωνίας. Μιας κοινωνίας σκληρής, διαταραγμένης, στενόμυαλης βουτηγμένη στις προκαταλήψεις, πριν ριζοβολήσει η έννοια του πολιτισμού, όταν οι άναρθρες κραυγές δικαιοσύνης και ανθρωπιάς σωπαίνουν πριν σχεδόν ακουστούν. Σε κάποιες διηγήσεις ο παραλογισμός φλερτάρει με το ένστικτο της επιβίωσης και σε άλλες απλά εκφράζεται ο τρόπος ζωής των εκπροσώπων μιας άλλης εποχής. Όλοι οι πρωταγωνιστές σε κάθε διήγημα είναι εραστές μιας «τραχιάς» πραγματικότητας που δεν αντιμετωπίζεται με νοσταλγία, ούτε εξωραϊζεται στο χρόνο απλά αναφέρεται πριν μαραθεί, πριν ξεχαστεί η αλήθεια της. Κοινό στοιχείο είναι η ανθρώπινη συμπεριφορά καθώς και η ζύμωση των αλλαγών που ξεχωρίζει τον ήρωα από τον θύτη. Αυτό άλλωστε είναι και που προχώρησε την εξέλιξη της κοινωνίας.

Η γραφή της συγγραφέος μυρίζει χωριό με τους ιδιωματισμούς και μια γλώσσα που αναβλύζει γάργαρη σαν προφορικός λόγος. Αυτό το κομπόδεμα της επιλογής των ιστοριών και της γλώσσας είναι που δίνει ξεχωριστή χάρη και κάνει το βιβλίο να μιλά από μόνο του. Ανατριχιαστικά διηγήματα όπως «οι πηγαδούσες», «το αίμα σπαράζει», που σου μουδιάζει την ψυχή ή «υπόθεση της εξαφάνισης της κεφαλής του Λάμπρου Γκαμέρα» μα και ελπιδοφόρα όπως «Singer», «κόκκινη πουά κορδέλα με φιόγκο» και ένα ιδιαίτερως δυνατό όπως ο γυρισμός.

Άποψη μου είναι το να πλεχτείς και να χαθείς στους κόμπους της Κυρίας Λουκά είναι φυσικό επόμενο της καλής γραφής της.

Καλή ανάγνωση

Λίνα Κοσμοπούλου