Σε ποιον ανήκει η κόλαση

Ο Κωνσταντίνος Τζαμιώτης μέσα από αυτοτελείς ιστορίες κινηματογραφικής αφήγησης, περιγράφει την ελληνική πραγματικότητα των τελευταίων 200 χρόνων. Ο συγγραφέας στήνει πολύ έξυπνα το βιβλίο του και κρατά τον αναγνώστη σε εγρήγορση προσφέροντας ιστορίες τόσο διαφορετικές η μία από την άλλη, που άλλοτε μοιάζουν σαν παραβολές, άλλοτε σαν ανέκδοτα και άλλες σαν να της σκαρφίστηκε ο ίδιος.

Ο χρόνος γυρίζει συνεχώς μπρος πίσω, τίτλοι που μπερδεύονται, ιστορίες που ξεχωρίζουν, σκηνές από την ίδια τη ζωή που τα έχουν ολα. Χιούμορ, αγάπη, έρωτα, θάνατο, τρέλα, συμπτώσεις, παιχνίδια της μοίρας. Ο Τζαμιώτης στέκεται σαν τον καφετζή που ψήνει καφέ για 200 χρόνια σε ένα φανταστικό καφενείο που περνούν ταξιδιώτες, ή θαμώνες να ξαποστάσουν ή να κουβεντιάσουν και μοιράζονται διάφορες ιστορίες. Ιστορίες που γίνονται πρωτοσέλιδα εφημερίδων, ιστορίες της γειτονιάς, ιστορίες ξεχασμένες, άγνωστες, αδιάβαστες, περιστατικά εξωφρενικά γεμάτα συμβολισμούς.

Ιστορίες φθαρμένες που όταν ειπωθούν όμως συνδέονται και παρουσιάζουν μια ευρύτερη εικόνα της ελληνικής κοινωνίας. Κάπως λοιπόν όπως αναφέρει ο συγγραφέας στην ιστορία «Άδης» ένα όνειρο του ποιητή Συμεών Καρατζά. Σύμφωνα με τον Καρατζά: ο Άδης μοιάζει σαν ένα γοτθικό κτίριο και εκεί ζουν όλοι οι ποιητές όταν πεθαίνουν· σε κάθε όροφο υπάρχουν και διαφορετικές ομάδες ποιητών «οι ένοικοι του Άδη». Ανάλογα με το έργο τους, έχουν και διαφορετικές δικαιοδοσίες για την εύρυθμη λειτουργία του Άδη.  Έτσι και οι ιστορίες του Τζαμιώτη είναι κάπως, σαν τους ποιητές που κατοικούν στον Άδη. Οι Ανέγγιχτοι διαβάζονται και λατρεύονται, οι Απαραίτητοι που διαδραματίζουν ακόμα ρόλο, οι Μυστικοί που δεν κατάφεραν ποτέ να ξεχωρίσουν και οι Λησμονημένοι που τα λόγια τους, οι φωνές τους σβήστηκαν στο πέρασμα του χρόνου λόγω ιδεολογίας, πολέμου, φυσικών καταστροφών. Όλοι όμως έπαιξαν το ρόλο τους σε αυτό το κτιριακό συγκρότημα, έτσι και οι ιστορίες του Τζαμιώτη παίζουν και έπαιξαν το ρόλο τους σε αυτό το ψηφιδωτό της ελληνικής κοινωνίας που δεν υπάρχει σταθερότητα γιατί άλλοτε οι ιστορίες από λησμονημένες γίνονται απαραίτητες και ούτω καθεξής.

Σε ποιον ανήκει η κόλαση λοιπόν;