Στις κρυφές μου γραμμές βαδίζω που όρισαν τα μονοπάτια της ζωής μου, άναρχες απροσδιόριστες, ασυνεχείς, διακοπτόμενες, ανολοκλήρωτες, βαθουλωτές σαν σκιές καλύπτουν το πρόσωπο μου και μισοκρύβουν τον ήλιο μου.
Μικρές χαρακιές από δασκάλους, καθηγητές, φίλους, συγγενείς· Άλλοτε λιγοστό άλλοτε πολύ το αίμα που έτρεχε από κάθε μία έβαφε το δρόμο των επιλογών μου.
Τις νύχτες καθόμουν και τις μετρούσα, άτιμο πράγμα η αφή νιώθει όσα το μάτι δε μπορεί. Σκεφτόμουν μήπως είχα κάπου, κάποιο σημάδι που με όριζε θύμα και έρμαιο του κάθε δυνάστη μου.
Ήταν μέρες που κάπου στον καθρέφτη μου έψαχνα το σταυρό από το λάδι της βάφτισης μου ορκιζόμενη πως μάλλον αυτό ήταν το σημάδι που παρέμενε αναλλοίωτο ή άλλαζε χρώμα και έδειχνε το δρόμο στους θύτες μου, μη τυχόν και δε με βρίσκουν. Ζωήρευε από πορτοκαλί, μέχρι έντονο πράσινο είτε θαλασσί φουρτουνιασμένο.
Ενώ εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να έμενε αδιάφορο λευκό να γλιτώσει η ψυχή μου.
Λίνα Κοσμοπούλου
Lina's Cosmos 
Σίγουρα δεν είσαι λευκή, ή αδιάφορη Λίνα! Μερικές φορές λοιπόν κάποιοι δεν μας θέλουν επειδή είμαστε διαφορετικοί, ζωντανοί ακόμη και ακτινοβολούμε! Δεν θα τους κάνουμε λοιπόν τη χάρη να σβήσουμε το άστρο μέσα μας επειδή εκείνοι έσβησαν το δικό τους! Σωστά; Τα φιλιά μου και συνέχισε να γράφεις…
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για το όμορφο σχόλιο! Τα λόγια συνήθως που γράφουμε είναι για να παρασύρουμε στον κόσμο μας και άλλους, να βρούμε συνοδοιπόρους που νιώθουν περίπου τα ίδια με μας. Νομίζω τα νιώθεις πολύ και συ…πολλά φιλιά σου στέλνω❤️
Μου αρέσει!Μου αρέσει!