Ημέρες που κυλούν σχεδόν όμοιες, με μικρές παρεκκλισεις σαν ευχάριστη νότα ή σαν φάλτσο στο παίξιμο ενός κομματιού. Απεύφεγα το γράψιμο για να μη χάσω το μυαλό μου. Και λίγη ευαισθησία να έχεις, δεν μπορεί το μέγεθος αυτής της τραγωδίας να μη σε αγγίξει έστω και λίγο. «Γράφουμε ιστορία» είπα μία μέρα. Η ιστορία γράφεται κάθε μέρα, μα αυτή η ιστορία δε θα είναι το πιο ευχάριστο κεφάλαιο που θα διαβάσουν οι επόμενες γεννιές, ίσως μας αποφύγουν κιόλας ή περάσει πολύ πληροφοριακά όπως μέσα στα χρόνια περάσαμε και εμείς τέτοια κεφάλαια.
Κάποιοι νοσούν, κάποιοι βιώνουν απώλειες, κάποιοι τρέμουν τον αόρατο παγκόσμιο εχθρό και κάποιοι δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Είμαστε σε μία ευλογημένη θέση να αντέχουμε ακόμα και ελπίζουμε στις καλύτερες μέρες.
Το να διατηρήσουμε σωματικά αποστάσεις, να φερθούμε ασκητικά στο σώμα μας, θεωρώ πως δεν είναι τόσο δύσκολο. Το να διατηρήσουμε όμως το νου μας μέσα σε αυτή την κρίση καθώς και την ψυχολογική μας υγεία είναι ένας καθημερινός αγώνας. Ακόμα και τώρα δε ξέρω τι να πω και γιατί κάποιος να το διαβάσει. Ό,τι μας βοηθάει να μη βρισκόμαστε σε μια νωθρή κολλημένη κατάσταση του νου, είναι θεμιτό. Το χιούμορ, το διάβασμα, ο καφές μέσω skype με φίλους, οτιδήποτε. Ας δούμε την ευτυχία μάλλον λίγο διαφορετικά: στον καθημερινό καφέ που γευόμαστε ας πούμε, στο ζευγάρι παντόφλες που φοράμε, στην καλημέρα που μπορούμε να λέμε ακόμα μεταξύ μας έστω και διαδικτυακά μα και στα όνειρα που μας επιτρέπεται ελεύθερα ακόμα να κάνουμε.
Πάντως εγώ όπως λέει και το τραγούδι:
Μια σελίδα δίπλωσα
κ’ έφτιαξα καραβάκι
να ταξιδέψει το ‘βαλα
σ’ένα βαθύ πιατάκι…
«Χάρτινο καραβάκι» στίχοι: Τάκης Σιμώτας, τραγούδι: Νίκος Παπάζογλου
Υ.Γ. «πολλά διαδικτυακά φιλιά»
Lina's Cosmos 
Κάπως καθυστερημένα – γιατί τότε δεν είχα χρόνο να διαβάσω – πόσο μάλλον να σχολιάσω – πολύ όμορφη ανάρτηση, που εκφράζει λίγο πολύ όλων μας τις σκέψεις. Δεν γνώριζα και το τραγούδι, πάω ευθύς να το ακούσω! 😉
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Λιγο καθυστερημένα η απάντηση σε ευχαριστώ πολύ πολύ!!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!