Ο συγγραφέας Μιχάλης Σπέγγος έκανε για δεύτερη φορά την εμφάνιση του στη λέσχη ανάγνωσης. Η πρώτη ήταν με την «ανεμόσκαλα» στην οποία αν και το συγγραφικό ταλέντο του αναβλύζει δε με άγγιξε τότε η θεματολογία του, τώρα ήρθε με την «τελευταία συγγνώμη» πιστεύω όχι τυχαία, μα ίσως για να μας πει πως τον είχαμε αδικήσει.
Ένα μυθιστόρημα τόσο επιβλητικό όσο και ο όγκος του, μα μη σε απασχολεί, θα φύγει σαν νερό. Η γλώσσα έχει ροή, διαύγεια και μπόλικο συναίσθημα, διανθίζεται κατά καιρούς με ντοπιολαλιά και τοπικούς ιδιωματισμούς που του χαρίζει ζωηράδα· τέλος ο διάλογος όπου παρεμβάλλεται σε κάνει απλά να θες να παραδοθείς στις σελίδες του. Ένα ατμοσφαιρικό έπος που έχει ιστορία, πραγματικά γεγονότα και σε συνδυασμό με μια χροιά αστυνομικού θρίλερ θεωρώ πως δημιουργεί μία κατηγορία βιβλίων από μόνο του.
Λίγα λόγια για το βιβλίο: αν διαβάσεις το οπισθόφυλλο θα διαπιστώσεις την αναφορά διαφορετικών ημερομηνιών 1973, 1938, 1944, διαφορετικών τοποθεσιών Γιάννενα, Αμβούργο μα και διαφορετικών συμβάντων, που θα σε κάνει να σκεφτείς πως είναι δυνατόν αυτές οι φαινομενικά ασύνδετες ιστορίες να γεφυρωθούν στην πορεία. Σου απαντώ με τόση μαεστρία και με τόσο σασπένς που θα αναφωνείς στο τέλος των κεφαλαίων πως το σκέφτηκε. Μια δολοφονία στην Ελλάδα το 1973, πως μπορεί να συνδεθεί με έναν Γερμανό αντιστασιακό του Χιτλερικού καθεστώτος, με τους Εβραίους Ρωμανιώτες στα Γιάννενα και με έναν ήρωα που περνά τα πάνδεινα αλλά παλεύει με νύχια και με δόντια να κρατηθεί στη ζωή…
Άραγε μέσα στο τερατώδες καθεστώς της δικτατορίας δε γεννιούνται παρόμοια φασιστικά κινήματα που δε διέφεραν σε τίποτα από τα Γερμανικά της δεκαετίας του 30 που πυροδότησαν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο; Ήταν όλοι υπέρμαχοι αυτής της τακτικής, Γνώριζαν όλοι; Όποιος κάνει πως δε βλέπει πως χαρακτηρίζεται; Θρησκευτικές διαφορές, κλειστές κοινότητες, ακραίες συμπεριφορές, ανήκουν μόνο στο παρελθόν; Μα ακόμα δε μιλάμε για μειονότητες; Επίκαιρα στοιχεία και ερωτήματα. Μα και πιο φιλοσοφικά: για τη φιλία, την αδικία και τελικά όπως μας είπε και ίδιος σαν πηγή έμπνευσης της ιστορίας του το ερώτημα «ποιος γεννά τελικά τους ήρωες;»
Χαρακτηριστικό της γραφής του είναι τα χρονικά μπρος και πίσω. Το κάθε κεφάλαιο ακόμη έχει διαφορετικό ύφος και γραφή ανάλογα με την εποχή λες και ο συγγραφέας μπαίνει σε μία χρόνο-μηχανή και γράφει το 40 και ύστερα τριάντα χρόνια μετά. Τόσο ρεαλιστικό όπως διαφέρει και η ομιλία μας στο πέρασμα των εποχών, μα και σίγουρα επιτηδευμένο έτσι ώστε να μη μπερδευτείς. Ανατριχιαστικές λεπτομέρειες Γερμανικών στρατοπέδων, μα και το δυνατό κεφάλαιο της νύχτας των σπασμένων κρυστάλλων από την οπτική ενός φοιτητή ήταν απερίγραπτο. Ένα έθνος με τυφλή υπακοή στα κείμενα αντισημιτισμού αλλά και οι παράγραφοι με τη σύνοψη της κοσμοθεωρίας ενός φασίστα νομίζω είναι κομμάτια που ο συγγραφέας τα μεταφέρει με μια ακριβή διεστραμμένη τάξη όπως αποτελούν.
Οι χαρακτήρες είναι πολλοί μα σχολαστικά καλογραμμένοι όλοι έχουν τη μικρή ή μεγάλη «σκιά» τους, καθώς ακόμα και ο αμυδρότερος παλμός του ψυχισμού και των πράξεων τους εξηγείται. Οι ρόλοι τους εξυπηρετούν την ολοκλήρωση όχι διαφορετικών ιστοριών αλλά μιας πολυπρόσωπης ιστορίας με τον κεντρικό ήρωα -αντιήρωα να κλείνει την αυλαία εξαργυρώνοντας το εισιτήριο της λύτρωσης του με μια τελευταία συγγνώμη.
Ένα μοναδικό βιβλίο που συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Υ.Γ.Προσεχώς θα κυκλοφορήσει το νέο βιβλίο του συγγραφέα «Χώρα από χαλκό» εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα.
Lina's Cosmos 