Όσο το σκέφτομαι· τόσο με απελπίζει η ιδέα της σοκολάτας.
Πάντα την είχα ανάγκη σε κουρασμένες εκδηλώσεις δήθεν αγάπης,
σε νυχτερινές λιγούρες μιας εγκαταλελειμμένης αγκαλιάς
και στη προσμονή του κόκκινου συσσωρευμένου ανολοκλήρωτου πόθου.
Ξετυλίγοντας τις στρώσεις της ψυχής μου, αδυνατώ να της πω όχι.
Η γεύση της με προκαλεί και η έλλειψη της με κάνει έρμαιο των αδυναμιών μου.
Φταίει η ανθρώπινη μου φύση; φταίει η γαλήνη που προκαλεί στις αισθήσεις μου;
Φταίει εκείνη που κολασμένη επιζητά τον πόνο μου για να με πλησιάσει;
Και εγώ θνητός και κουρασμένος λυγίζω σε κάθε της στρώση για να την προσκυνήσω…
Λ.Κ
Lina's Cosmos 