on a Rainy Day

Ποιος μου πήρε την ελπίδα;

Την έψαξα παντού σήμερα το πρωί. Κάτω από το κεντητό τραπεζομάντηλο στο στρογγυλό τραπέζι. Λέω κάπου εδώ θα την άφησα χτες…δίπλα στο βιβλίο με τις όμορφες ζωγραφιές που στήριξα με χειροποίητους σελιδοδείκτες, μη χάσω τη σελίδα από τις χιονισμένες βουνοκορφές στις Άλπεις που ποτέ δε θα δω. Δεν ήταν…Σκέφτηκα πως τουλάχιστον έχω δει χιόνι και συνέχισα να ψάχνω…Κοίταξα στα πιο απίθανα μέρη μέσα στο ψυγείο, δίπλα από ένα γλυκό ξεχασμένο κοντά μια βδομάδα. Η μπόλικη σαντιγί του το έκανα αδιανόητα γλυκό στη γεύση που με την πρώτη κουταλιά το άφησα στην άκρη. Ούτε εκεί την βρήκα.. Σκέφτηκα πως θα κρύφτηκε στη στοίβα των πιάτων, άπλυτα από το χθεσινό Κυριακάτικό τραπέζι· τόσο κουρασμένη που ήταν η ατμόσφαιρα της ομήγυρής μου φάνηκε σαν Γολγοθάς να σκουπίσω τα αποφάγια τους από τα πιάτα. Κυριακάτικα τραπέζια… κακιά εφεύρεση για να ξεκινήσει η βδομάδα ειδικά για τον οικοδεσπότη. Βγήκα από την κουζίνα γκρινιάζοντας και συνέχισα ακόμη να ψάχνω…Σκέφτηκα να τη φωνάξω μήπως απλά είχε κρυφτεί, ποτέ δεν της είχα δώσει όνομα…Ίσως άκουγε στο δικό της. Αν την φωνάζουν όμως και από αλλού με το ίδιο όνομα πως δεν έχει μπερδευτεί; Τα έβαλα με τον εαυτό μου τόσο καιρό να μην έχω δώσει ένα όνομα στη Ελπίδα μου…Φοβήθηκα μέχρι και την ηχώ μου μήπως την πήρε και χάθηκε στο τούνελ της αναζήτησης της φωνής μου. Πλέον σπάνια ακούω και εκείνη. Που πήγε η ελπίδα μου μονολογώ σιγά στον εαυτό μου… την είχα χρυσοκεντημένη θυμάμαι στο σχολείο που πάντα πίστευα πως κάτι ξεχωριστό θα μου φέρει…τώρα ύστερα από πολλά χρόνια σχεδόν τα διπλά της ηλικίας εκείνης αναρωτιέμαι αν έχασε τη φορεσιά της και γι’αυτό μου έχει θυμώσει. Αν κάποιος μου την πήρε; Μα βέβαια αδιανόητο μα αυτό θα είναι. Είμαι πάντα προσεκτική με τα πράγματα μου· πως είναι δυνατόν να έχασα την ελπίδα χωρίς όνομα;. ΜΟΥ ΤΗΝ ΠΗΡΑΝ…Μα πόσο μακριά να πήγε; Να έγινε στα ψώνια; Στις ανούσιες συνευρέσεις με γνωστούς για δήθεν καφέδες της παρηγοριάς…Στις δουλειές που δεν τελειώνουν; Μα όχι αποκλείεται στη δουλειά την αφήνω σπίτι δεν την παίρνω ποτέ μαζί. Κάποιος από το σπίτι να την μπέρδεψε με τη δική του; Το μυαλό μου έκανε σενάρια. Κουρασμένη πια τα μηλίγγια μου άρχισαν να πονούν από τη σκέψη, τις αδιανόητες ιδέες που διέτρεχαν το κεφάλι μου και κάναν στάση απρόσκλητες στην άκρη των κροτάφων μου δίπλα στα αυτιά μου σίγουρες για τον εαυτό τους έτοιμες να με τρελάνουν. Μα που πήγε η Ελπίδα μου; Συγκινούμε εύκολα αλλά η ιδέα της χαμένης μου Ελπίδας φοβάμαι θα μου φέρει κλάμα γοερό και δε θέλω να χάσω εντελώς τα λογικά μου. Ίσως αυτός που μου την πήρε να την έκρυψε καλά ή να την κράτησε για εκείνον…Να δανειστώ κάποιου άλλου σκέφτηκα αλλά δεν θα ναι η δική μου και εγώ επιμένω στη δική μου. Δε μου έδειχνε ποτέ τον εύκολο δρόμο αλλά είναι η δική μου. Ίσως σταματήσω το ψάξιμο μπορεί εκείνη να έρθει να με βρει. Έχει ξανασυμβεί να τη χάσω· μα βέβαια κατά καιρούς πάντα κάτι γίνεται. Μόνο που τώρα νιώθω πως λείπει καιρό σαν να ξέχασα να την αναζητήσω, να μου έχει θυμώσει που δεν την πρόσεξα; Αν δεν τη βρίσκω εγώ φταίω εγώ θα την έχασα γιατί δεν την αναζήτησα, όμως τώρα την θέλω πίσω. Μετάνιωσα ελπίδα μου συγγνώμη γύρνα και υπόσχομαι να σου φτιάξω καινούρια φορεσιά σε ό,τι χρώμα θες, θα σε φιλώ στην τσέπη ή σε ένα κομμάτι από τη καρδιά μου, είναι μεγάλη ξέρεις, θα σου μιλώ συχνά θα σε παίρνω και μαζί όπου πάω χωρίς φόβο μη σε χάσω…Ίσως αφήσω τον φόβο σπίτι θα βρούμε τρόπο· γύρισε εσύ… Μόνο γύρισε…

Λ.Κ