Οι μέρες του ημερολογίου καρτερικά αριθμούν τον ερχομό των Χριστουγέννων. Κοντεύοντας να κλείσω σχεδόν ένα χρόνο γραφής αυτού του blog αναρωτιέμαι αν ο στόχος έχει επιτευχθεί. Αν η λίστα μίκρυνε από πέρυσι ή ακόμα δεν είμαι ούτε στα μισά. Ύστερα συνειδητοποιώ πόσα άλλαξαν, πόσα προστέθηκαν στη λίστα και τελικά πόσα δεν έγιναν μάλλον για καλό. Αγκαλιάζοντας αυτή τη συνειδητή απόφαση της χρονιάς που φεύγει, απλά νιώθω ευγνώμων που είμαι δυνατή και σε θέση να προσθέτω και άλλα στη λίστα. Τόσο ευγνώμων για τις όμορφες στιγμές και τους νέους ανθρώπους που στριμώχτηκαν από το πουθενά στο μυαλό μου και στη καρδιά μου ή για τους παλιούς που πήραν άλλη θέση που νιώθω πως η λίστα μου ξέφυγε ανέλπιστα και έγινε πιο ουσιαστική στο πέρασμα της χρονιάς. Η καρδιά μιλάει πιο δυνατά από το μυαλό και φτιάχνει τη λίστα αρκεί να αφιερώσεις έστω δέκα λεπτά από το χρόνο σου μέσα στην ημέρα να την ακούσεις όπως μου ‘πε πρόσφατα μία φίλη (αγαπημένη Ελένη). Ξετυλίγοντας το δώρο μου νιώθω μόνο αγάπη και ειρήνη μέσα μου. Το ομιχλώδες τοπίο με το οποίο ξεκίνησε η χρονιά αρχίζει και καθαρίζει. Η ξαστεριά δεν αργεί να γυρίσει σε μπόρα όμως έτσι είναι η ζωή. Εξαφανίζεται και επιστρέφει πάλι μόνο και μόνο για να τονίσει την ανθρώπινη μου φύση. Δανείζομαι ένα απόσπασμα από το βιβλίο της αγαπητής Φιλομήλα Λαπατά σε παράφραση: “Το μεγαλύτερο όπλο που έχουμε είναι να είμαστε σε θέση να αφήνουμε πίσω μας πάθη, παραλείψεις, ελαττώματα, απογοητεύσεις, οργή και την προσωπική μας Οδύσσεια· όλα είναι τόσο οδυνηρά όμως και τόσο μεταμορφωτικά. Μόλις ξεκινήσει το επίμονο ταξίδι της μεταμόρφωσης στον ανεξιχνίαστο κόσμο της «ενδοχώρας» δεν έχει γυρισμό είναι η εξελικτική μας πορεία προς την αυτογνωσία.” Κάθε χρόνο ένα σκαλί πιο κοντά…στην ελπίδα της λύτρωσης.
Υ.Γ Το απόσπασμά είναι από το καταπληκτικό βιβλίο της Φιλομήλα Λαπατά: Η επιστροφή.
Lina's Cosmos 